Przejdź do zawartości

Pięciobój nowoczesny na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932
Pięciobój nowoczesny
Pięciobój nowoczesny mężczyzn
Złoty medal

Szwecja Johan Oxenstierna

Srebrny medal

Szwecja Bo Lindman

Brązowy medal

Stany Zjednoczone Richard W. Mayo

Pięciobój nowoczesny mężczyzn podczas Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932 rozegrany został w dniach 2 - 6 sierpnia. Wystartowało 25 zawodników z 10 krajów.

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja Zawodnik Państwo Jazda konna Szermierka Strzelanie Pływanie Bieg Suma punktów
Wynik czas Pkt Wynik[1] M. Pkt Wynik M. Pkt Czas M. Pkt Czas M. Pkt.
złoto Johan Oxenstierna  Szwecja 100 8:49,4 4 21 14. 14 194 2. 2 4:52,8 5. 5 16:25,6 7. 7 32
srebro Bo Lindman  Szwecja 100 8:07,4 1 32 2. 2,5 167 19. 19 5:05,1 9. 9 16:05,2 4. 4 35,5
brąz Richard W. Mayo  Stany Zjednoczone 100 8:10,2 2 31 4. 4,5 197 1. 1 5:17,4 14. 14 17:37,2 17. 17 38,5
4. Sven Thofelt  Szwecja 80 10:43,4 15 35 1. 1 188 9. 9 4:32,6 1 1 17:04,6 13. 13 39
5. Willi Remer  Rzesza Niemiecka 92 9:57,0 12 26 10. 10 189 4. 4 5:08,5 13. 13 16:36,0 8. 8 47
6. Konrad Miersch  Rzesza Niemiecka 97 9:03,2 10 26 10. 10 189 5. 5 5:23,9 17. 17 16:21,0 6. 6 48
7. Elemér Somfay  Węgry -24,5 13:53,6 20 31 4. 4,5 189 6. 6 5:07,3 12. 12 16:55,6 10. 10 52,5
8. Percy Legard  Wielka Brytania 100 8:55,0 6 17 18. 18 187 10. 10 5:38,1 18. 18 15:12,2 1. 1 53[2]
9. Carlo Simonetti  Włochy 100 9:19,6 8 30 6. 6 191 3. 3 5:20,7 15. 15 19:13,8 21. 21 53
10. Ivan Duranthon  Francja 100 9:04,2 7 29 7. 7,5 175 18. 18 5:47,7 19. 19 16:03,2 3. 3 54,5
11. Brookner Brady  Stany Zjednoczone 100 8:50,6 5 25 12. 12 174 20. 20 4:37,9 3. 3 17:33,6 16. 16 56
12. Eugenio Pagnini  Włochy 100 9:38,0 9 23 13. 13 173 21. 21 4:34,3 2. 2 17:01,0 11. 11,5 56,5
13. Clayton Mansfield  Stany Zjednoczone 90 9:09,4 13 29 7. 7,5 182 16. 16 4:54,0 6. 6 17:41,4 18. 18 60,5
14. Vernon Barlow  Wielka Brytania 100 8:41,0 3 15 22. 22 184 14. 14 5:02,0 7. 7 17:28,0 15. 15 61
15. Jeffrey MacDougall  Wielka Brytania WD 24 16 20. 20 185 12. 12 4:48,2 4. 4 15:42,0 2. 2 62
16. Willem van Rhijn  Holandia - 9,5 11:41,0 19 19 16. 16 185 13. 13 5:06,3 10. 10 16:14,6 5. 5 63[3]
17. Helmuth Naudé  Rzesza Niemiecka 10 11:22,4 18 26 10. 10 175 15. 15 5:06,4 11. 11 16:41,6 9. 9 63
18. Tibor Benkő  Węgry 94 10:51,6 11 20 15. 15 186 11. 11 5:21,2 16. 16 17:01,0 11. 11,5 64,5
19. Imre Petneházy  Węgry 36 10:43,6 16 16 20. 20 189 7. 7 5:02,8 8. 8 17:06,6 14. 14 65
20. Francesco Pacini  Włochy 82 10:58,2 14 32 2. 2,5 156 23. 23 7:23,0 23. 23 19:51,8 22. 22 84,5
21. Miguel Ortega  Meksyk WD 24 16 20. 20 188 8. 8 b.d 24. 24 18:33,4 19. 19 95
22. Rafael de Sousa  Portugalia -111,5 17:45,0 21 10 23. 23 176 17. 17 6:42,1 21. 21 19:09,0 20. 20 102
23. Sebastião Herédia  Portugalia -466 25:12,0 22 18 17. 17 130 24. 24 6:17,4 20. 20 20:15,6 23. 23 106
24. José Morales  Meksyk 18 13:16,0 17 9 24. 24 162 22. 22 7:21,9 22. 22 22:55,6 24. 24 109
25. Humberto Anguiano  Meksyk WD 24 DNF

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Na wynik składała się punktacja za poszczególne walki 2 pkt - za wygraną walkę, 1 pkt - za zremisowaną, 0 pkt - za przegraną.
  2. Brytujczyk zajął miejsce 8. dzięki zwycięstwu w biegu przełajowym.
  3. Holenfer zajął 16. miejsce dzięki lepszemu wynikowi w biegu przełajowym.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]